Nikki en Thomas als voetbalsterren

Terve.

De maand mei was een van de drukste voetbalmaanden voor ons. Zowel Thomas als Nikki hebben het hele jaar door voetbaltraining gehad (1x per kind per week in de 'winter' en 2x per kind per week in de 'zomer'). Dat besloeg aldus een groot gedeelte van onze week! Maar goed, ze vonden het leuk dus zaten wij elke keer met de hele familie langs de zijlijn.

In de maand mei zijn dan de traditionele voetbalwedstrijden en toernooien. Ofwel in plaats van een training heb je dan een wedstrijd en in het weekend zijn er toernooien die zo'n beetje de hele dag in beslag nemen. Gelukkig hadden wij een paar keer een geldig excuus om niet bij elk toernooi te hoeven zijn. Het blijkt dat de Finnen redelijk fanatiek zijn in het volgen van de trainingen en het bijwonen van de wedstrijden, ook al gaat het hier om 5- en 7-jarige kinderen die van de regels nog weinig kaas hebben gegeten. Het is bijna een verplichting om elke keer op te komen dagen terwijl het voor ons toch een beetje voor de lol is. Bovendien zijn wij toch wel 'mooi-weer-spelers'. Een uur in de regen zitten is toch niet echt voor ons weggelegd. Maar ja, je doet een teamsport of je doet het niet.

Afijn, de wedstrijdjes worden gespeeld in 4x8 minuten met 4 spelers in het veld en 1 doelman/vrouw. Omdat er te weinig meisjesteams zijn, moest Nikki regelmatig tegen oudere jongensteams spelen. Nu waren de dames (eerlijk waar) beter maar elke keer toch onder de indruk van het spel van de jongens. Dit betekende dat ze eigenlijk altijd verloren omdat de jongen nu eenmaal 'harder' speelden, terwijl de meisjes toch beter in de techniek waren. Ze - en vooral Nikki- stopten gewoon als een jongen naar de bal kwam. Voor ons als ouders heel komisch om te zien maar ja, je wilt toch winnen.

Bij het Karuselli-voetbaltoernooi op zaterdag 12 mei waren ze wel duidelijk de sterkste speelsters. Van de 4 wedstrijden die ze moesten spelen hebben ze er geen enkele verloren! De dames waren wat trots op henzelf. Als bewijs dat ze mee hadden gedaan kregen ze allemaal een medaille en een diploma. De medaille hangt nu samen met wat andere voetbalverdiensten (zoals vaantjes van andere clubs) al een tijdje boven Nikki's bed.

Thomas zijn team deed het minder goed. Een polletje gras of een overvliegend vliegtuig waren vaak interessanter dan de bal zodat ze vrijwel altijd werden weggespeeld. De regels waren ook niet bij iedereen even helder zodat er ook wel eens in het verkeerde goal werd geschoten... Blij waren ze vervolgens dan wel want ze hadden toch een doelpunt gemaakt....! Afijn, als ze maar lol hebben niet waar?

Toch is Thomas geen overtuigd voetbalspeler. Wellicht dat wij volgend seizoen toch weer terug naar het tennis gaan voor hem. Dat is dan weer een van de voordelen van Finland. Als je als kind wilt tennissen (of zwemmen of dansen) hoef je je niet bij je geboorte al in te schrijven voor tennisles: je kunt gewoon naar de dichtsbijzijnde club gaan. Er is meestal meteen wel een plekje vrij.

Ideaal om dan nu zoveel mogelijk sporten te proberen!

Näkemiin.